Category Archives: Znani i lubiani

Artur Barciś, aktor filmowy i teatralny, ukończył Wydział Aktorski łódzkiej PWSFTviT. Zagrał w wielu filmach, m.in. u Krzysztofa Kieślowskiego. Tworzy doskonałe kreacje w dramatach, ale także świetnie odnajduje się w rolach komediowych, m.in. w popularnych serialach „Miodowe lata”, „Ranczo”.  Jest aktorem warszawskich teatrów, od 1984 r. związany z Teatrem Ateneum.

Czy serce poza główną rolą dla zdrowia ma dla Pana inne znaczenia?

Choć jestem osobą pragmatyczną i nie bujam w obłokach, zdecydowanie uważam, że serce ma też inny wymiar. To coś więcej niż pompka, a jego działanie w sferze emocji odczuwamy na co dzień. Choćby wtedy, gdy serce zaczyna mocniej bić na widok ukochanej osoby, albo gdy oglądamy wydarzenia sportowe i słuchamy Mazurka Dąbrowskiego na Olimpiadzie, kiedy nasz sportowiec zdobywa medal.

A emocje na scenie?

Ależ oczywiście, że są. Te emocje nie zawsze są przyjemne. Serce przyspiesza i bije mocno na przykład przed premierą, w chwilach tremy, lęku, że coś się nie uda, zapomni się tekstu…

Jak ważne jest zdrowe serce i dobra kondycja dla aktora?

Jest szczególnie ważna, bo aktor powinien być uniwersalny i w pełni sprawny, niezależnie jaką rolę dostanie. Gdy ma zagrać maratończyka musi być na tyle sprawny, żeby to zrobić. Oczywiście w filmie nikt nie będzie wymagał, aby biegł 40 km, ale sprawność, dobra sylwetka są bardzo ważne. Kiedyś grałem w serialu „Doręczyciel”, człowieka lekko upośledzonego umysłowo, który dostał pracę kuriera. Jeździłem tam sporo na rowerze i musiałem sobie z tym poradzić. Gdy sztuka jest tak skonstruowana, że nie ma jak odpocząć, trzeba być przygotowanym na długie poruszanie się i aktywność na scenie. Poza tym emocje to też olbrzymi wysiłek i trzeba temu podołać, dlatego dbam o kondycję. Niestety w listopadzie przeszedłem COVID. Jestem wciąż dość słaby, trudniej chodzi mi się nawet po schodach, ale staram się dużo spacerować.

Jakie skutki choroby Pan odczuwa?

Dość dotkliwie, gdy wchodzę na drugie piętro, to czuję się jakbym wszedł na dziesiąte. Jestem pod kontrolą lekarzy, robię badania. Specjaliści mówią, że taki stan może trwać do pół roku. Po dwóch miesiącach jestem na dobrej drodze, ale muszę się rehabilitować.

Czy liczy Pan kroki na spacerze?

Kroków nie liczę, ale dużo chodzę. Mieszkam w miejscu otoczonym zielenią, do lasu mam niedaleko. Spaceruję w miarę intensywnie. Jednak spacer po jakimś czasie mnie nudzi, taki mam już charakter. Dla uatrakcyjnienia słucham muzyki przez słuchawki. Lubię się ruszać, ale w jakimś celu, np. zbierać grzyby. Teraz też mam cel: poprawiam swoje płuca i kondycję. Spacer to lek na serce.

Czy przed COVIDem uprawiał Pan jakieś sporty?

Pytany o uprawniany sport, zawsze odpowiadam: aktorstwo. I byłem w całkiem niezłej kondycji. Przed pandemią pracowałem tak intensywnie, że nie miałem czasu na inne aktywności. Wystarczało to, co robiłem: próby, spektakle, nieraz dwa razy dziennie i wiele innych zajęć. Podołanie temu wszystkiemu, to był spory wysiłek fizyczny.

Czy mierzy Pan ciśnienie, robi inne badania?

Dbam o siebie, a co roku na urodziny sprawiam sobie prezent: robię przegląd zdrowia. To badania ogólne, krwi, serca, usg. Żona śmieje się, że jestem hipochondrykiem, a ja mam po prostu świadomość, czym jest profilaktyka. Wielu moich przyjaciół lekarzy powtarza, że trzeba się badać. Ich  pacjenci często przychodzą zbyt późno, gdy już choroba się rozwinęła. Gdyby pojawili się wcześniej, leczenie trwałoby krócej. Jestem na tym punkcie przewrażliwiony, badam się i tyle!

Czy stosuje Pan jakąś dietę?

Myślę o tym, co jem. Dieta związana jest z ogólną świadomością, że jeśli dbam o zdrowie, to będę mógł uprawiać ukochany zawód. Aktor, który choruje, nie może przyjść na próbę, czyli jest nie przydatny, a ja chciałbym pracować do końca życia. W moim zawodzie są do zagrania różne role, często także leciwych staruszków. Leciwy staruszek ma to do siebie, że czasem nie pamięta tekstu,  gdzie ma stanąć, co powtórzyć, więc gdy zdarza sprawny staruszek-aktor, ma bardzo dużo roboty. Wiem, że gdy zadbam o zdrowie, to będę sprawnym, szczęśliwym staruszkiem, który może pracować. A swój zawód kocham ponad wszystko.

Jak odnajduje się Pan w pandemii, niemal bez pracy?

Bardzo źle. Od roku prawie nie pracuję, a to jest dramat dla nas wszystkich. Jestem optymistą i widzę  światełko w tunelu. Dzięki szczepionce uda nam się wygrzebać z tej ciężkiej sytuacji. Podczas wiosennego zamknięcia, starałem się znaleźć dla siebie jakieś zajęcie. Gdy już posprzątałem cały swój gabinet, uporządkowałem dawne albumy, wpadłem na pomysł pisania i nagrywania wierszyków, przekonujących ludzi do uważania na siebie. Starałem się to robić dowcipnie i skutecznie. Wiele ludzi reagowało pozytywnie, oczywiście zdarzali się hejterzy. Nie spodziewałem się nawet tylu obraźliwych komentarzy, ale cóż i z tym sobie radzę. Robię to, co uważam za słuszne i pomocne. Gdy sam zachorowałem i przeszedłem ciężko wirusa COVID, to napisałem o tym wiersz i zakończyłem ten cykl. Bo o czym więcej pisać, gdy już się wydarzyło?  

W czasie pandemii napisał Pan scenariusz i przygotował spektakl „Świecie Nasz” na podstawie twórczości Marka Grechuty w teatrze w Gorzowie Wielkopolskim. Czy w trudnych czasach może nam pomóc poezja?

Wychowałem się na tych piosenkach. Grechuta kształtował moją wrażliwość. Bardzo chciałem zrobić to przedstawienie i jednocześnie odkrywałem, że te piosenki doskonale wpasowują się w ten czas.  Słowa: „Świecie nasz chcę być z tobą w zmowie” brzmią, jak modlitwa o działanie na rzecz zatrzymania zmiany klimatycznych, walkę o środowisko naturalne. To uniwersalna poezja i można ją odczytać na wiele sposobów. Spektakl zrobiłem w zaprzyjaźnionym teatrze w Gorzowie. Jest tam znakomity zespół aktorski, który świetnie śpiewa. Jestem bardzo zadowolony i czekam na premierę, gdy tylko otworzą się teatry. Mam nadzieję, że stanie się to już niedługo.

Więcej wywiadów ze znanymi osobami w kategorii Znani i lubiani.

Aktor nie lubi bezczynności, przedsmak emerytury dał mu się we znaki podczas pandemii. Powoli wraca do pracy. Dobrze rozumie, że dbałość o serce i ciało, to także aktywność i dieta. Kilka lat temu przekonał się nawet do siłowni.

Bio: Wojciech Wysocki , aktor filmowy i teatralny. Po ukończeniu PWST w Warszawie, zadebiutował na dużym ekranie rolą czarnego charakteru młodego pianisty w melodramacie „Con amore”(reż. J.Batory). Przez lata związany z Teatrem Współczesnym w Warszawie, ale także Dramatycznym. Grał w serialach „Punkt widzenia”, "Ekstradycja", „Ranczo” i „Na Wspólnej” i w filmach m.in. „Życie wewnętrzne” (reż. M. Koterski), „ Jezioro Bodeńskie” (reż. J. Zaorski), „Pismak”(reż. Wojciech Jerzy Has), „Nic śmiesznego”(reż. M. Koterski), Pan T. (reż. M. Krzyształowicz). Jest znakomitym recytatorem i wykładowcą cyklicznych poetyckich warsztatów i spotkań. Mąż Joanny, ojciec Rozalii, ma 67 lat.

Czy myśli Pan czasem o swoim sercu?

Tak, bo mój tata chorował na serce. Mama dbała o niego i zawsze zwracała uwagę na naszą dietę. Co tu kryć, im człowiek starszy, tym bardziej dojrzewa do tego, aby myśleć o swoim zdrowiu. Wszystko przychodzi z czasem, świadomość stosowania zdrowego odżywiania, potrzeba większej aktywności ruchowej. Poza tym od pewnego czasu trochę zmagam się z nadciśnieniem, więc podejmuję różne działania wspierające serce.

Zawód aktora wymaga dobrej kondycji fizycznej, jak Pan o nią dba?

Rzeczywiście uprawiam zawód, który wymaga dużej aktywności: próby, spektakle, w których dużo się ruszam na scenie. W dodatku częste wyjazdy ze spektaklami po kraju. Ale to inna aktywność niż spacer, rower czy siłownia. Przyznam się do czegoś - przez wiele lat trochę kpiłem z kolegów aktorów, którzy chodzili na siłownię. Wydawało mi się, to tylko powodowane dbaniem o swój wygląd, nastawieniem na jak ja to nazywam:„adonistowatość”. Ale kiedyś złapałem kontuzję kolana, w dodatku na scenie i ledwo dokończyłem grać spektakl. Miałem dolegliwości bólowe, trudno mi było chodzić, więc poszedłem na konsultację. Pierwszy ortopeda powiedział, że muszę mieć operację. Trochę bałem się, że to wyłączy mnie na dłużej z aktywności, pracy. Poszedłem do drugiego ortopedy, który doradził mi ćwiczyć w ten sposób, żeby wzmocnić i obudować kolano mięśniami. Powiedział, że na operację zawsze jest czas. Zgodnie z jego zaleceniami poszedłem na siłownię. Po trzech miesiącach zacząłem odzyskiwać sprawność w kolanie, wzmocniły się mięśnie, ścięgna. Od tego momentu minęło pięć lat i jest nieźle.

Czy czuje się Pan zdrowszy dzięki ćwiczeniom na siłowni?

Na pewno mam całkiem niezłą kondycję, poprawił się stan kręgosłupa, z którym wszyscy mamy na ogół problemy. Lepiej pracują kolana, serce. Ale siłownia to sprawa indywidualna, jednym pomaga, lubią ją, innym nie. Staram się dużo ruszać, choć wiem, że biologii się nie oszuka. Na szczęście mam dobre geny po mamie, która pracowała do 86 roku życia. Gdy przestała pracować, umarła.

Pana mama była lekarką, w czym się specjalizowała?

Była twórczynią i pierwszym ordynatorem oddziału reumatologicznego w szpitalu w Szczecinie.

Nie chciał Pan zostać lekarzem w młodości?

Ja marzyłem o karierze komentatora sportowego, bo kochałem sport, ale rzeczywiście wyrastałem w takiej atmosferze. Nie poszedłem w te stronę, za to jeden brat jest fizjoterapeutą, drugi psychiatrą.

Dziś w epoce koronawirusa wiele ludzi przestaje słuchać naukowców, wątpią w słowa lekarzy…

To tak, jak doktor Wezół, którego gram w serialu „Rancho”. On mawia do swych pacjentów zapisując receptę: „To i tak nic nie pomoże”. Ja bardzo szanuję lekarzy i wierzę w skuteczność nauk medycznych. Sam jestem przykładem dobroczynnego działania medycyny. Zostałem wyleczony z bardzo groźnej choroby onkologicznej, którą przeszedłem przed laty. Moje doświadczenia wskazują, że zawierzenie i zaufanie lekarzowi bardzo pomaga.

Wspominał pan o diecie w domu rodzinnym, a jak Pan się teraz odżywia?

Staramy się z żoną jeść zdrowo, przede wszystkim warzywa, białe mięso, kasze, ryż. Są oczywiście potrawy, których nie wezmę do ust, np. wątróbki, ale do ryb się przekonałem. Jem ryby od 20 lat, bo wiem, że mają zdrowe dla serca kwasy omega trzy. Poza tym przygotowujemy dania z chudego mięsa, indyka. Ja lubię aromatyczne i dość ostre dania orientalne.

Czy odżywia się Pan regularnie, bo przy takim trybie życia, to czasem trudne?

Staram się. Nie zapominam o śniadaniu i obiedzie. Przed samymi spektaklami raczej nie jadam dużo. Wieczorem po pracy tłusta golonka raczej odpada, co robią niektórzy koledzy. Ale to nie jest tak, że w ogóle nie zjem nigdy kotleta wieprzowego. Wszystko, ale z umiarem.

Jakie rodzaje sportu Pan lubi?

Jestem zagorzałym fanem koszykówki, sam kiedyś grałem. To bardzo bliski mi sport i moja ukochana, ciągle niedoceniana w Polsce dyscyplina. Dziś pozostało mi kibicowanie. Gdy wygrywa moja drużyna zawsze krzyczę na cały głos: „Polnia Warszawa!” niezależnie od tego, jaki zespół aktualnie przebywa na parkiecie. Uwielbiam też narty. Po roku od kontuzji kolana, wybraliśmy się z żoną na lodowiec Hintertux. Tam, na wysokościach trochę mnie zatyka, bo to ponad 3000 m.n.p. m. Nie zapominam jednak o rozgrzewce trochę niżej i wtedy daję radę. Poza tym jeżdżę na rowerze, głównie na działce nad Narwią. Tam też spaceruję. Kocham naturę, ciszę. Zmuszony przez pandemię do bezczynności, przez prawie trzy miesiące, starałem się, żeby oprócz czytania i oglądania seriali zrobić dziennie dwugodzinny spacer.

Czy liczy Pan podczas spaceru kroki?

Tak, mam odpowiednią aplikację w telefonie. Rok temu przeczytałem w „Tygodniku Powszechnym” wywiad na 80 urodziny z Januszem Gajosem. On codziennie robi 10 tysięcy kroków. Aktor jest wciąż w dobrej kondycji, gra na scenie, w filmach. To imponujące. Drażni mnie kwękanie ludzi w wieku około sześćdziesiątki, że już czas na emeryturę… Rozumiem, gdy ktoś jest chory, ale to nie wiek, żeby już nie pracować. Właśnie wiosną miałem gorzki przedsmak emerytury i to jest dla mnie okropne uczucie. Nie cierpię bezczynności, siada mi wtedy psychika. Teraz trochę więcej się dzieje, ale nadal spektakle i festiwale są odwoływane, a niektóre teatry nie działają. Ruszyły zdjęcia do seriali, ale przecież sytuacja w wielu branżach jest trudna. Wszyscy się z tym zmagamy i musimy sobie z tym przez pewien czas jakoś radzić.

Rozmawiała: Monika Głuska-Durenkamp

Beata Tadla uważa, że w życiu nie da się uniknąć stresu. Trzeba umieć z nim żyć i dbać o równowagę psychiczną, aby wynagrodzić organizmowi straty. Warto się dobrze odżywiać, dużo się ruszać i myśleć pozytywnie.

Bio: Beata Tadla, dziennikarka radiowa i telewizyjna. Obecnie prowadzi audycje „To właśnie weekend” w Radiu Zet i program „Onet Radio”.  Trenerka mówców. Mówca motywacyjny, prezenterka. Wykładowca. Autorka czterech książek.

Jednym z czynników ryzyka wywołującym choroby serca jest stres. Czy umie Pani nad nim panować?

Mówi się, że stres jest największym wrogiem człowieka i trzeba z nim walczyć. Jakiś czas temu czytałam o badaniach ze Stanów Zjednoczonych prowadzonych na grupie 30 tysięcy ludzi przez 8 lat. Polegały one na tym, że na początku pytano badanych, czy w minionym roku przeżywali stres. Drugim pytaniem było, czy wierzą, że stres im szkodzi. Po 8 latach w grupie tych, którzy zmarli byli wyłącznie ci, którzy uważali, że stres im szkodzi. Okazuje się więc, że nie sam stres, ale strach i wiara w to, że może on być dla zdrowia i życia zagrożeniem, jest gorsza. Bardzo mnie to zainteresowało. Wierzę, że wszystko siedzi w naszej głowie i trzeba nauczyć się rozpoznawać swoje emocje. U mężczyzn w chwilach stresu następuje wyrzut adrenaliny, który mówi im uciekaj, albo walcz. My, kobiety mamy w takich trudnych momentach wyrzut oksytocyny, hormonu odpowiadającego za troskę, opiekę, czułość. Stres jest nieodłącznym elementem naszego życia, często nas pobudza do działania, każe iść dalej.

Czy nauczyła się Pani rozpoznawać te emocje i uzyskiwać równowagę?

Bardzo trudno ostatnio o równowagę, bo mamy całą masę bodźców zewnętrznych, które nie są pozytywne. Epidemia koronowirusa zaskoczyła nas i zamknęła w domach, stres był nieunikniony. Dlatego postanowiłam, żeby się za bardzo nie denerwować, czyli nie planować i nie myśleć w przód, dalej niż jutro, pojutrze. Zrozumiałam, że nie wiem, co będzie i że to ode mnie nie zależy. Część mojej aktywności zawodowej, poza prowadzeniem audycji, polega na uczestnictwie w konferencjach, prowadzeniu szkoleń, treningów. Niestety ta działalność jest na razie zamrożona i nie wiadomo, kiedy to się zakończy. Muszę to przetrwać, zacisnąć zęby. Żyję tym, co teraz, z dnia na dzień i wyciągam rzeczy pozytywne, a nie negatywne.

Co Pani w tym pomaga?

Na pewno aktywność fizyczna. Bez ruchu nie wyobrażam sobie życia. Gdy byliśmy zamknięci podczas ścisłego lock down, to założyłam w telefonie aplikację do liczenia kroków. Starałam się te osiem tysięcy kroków robić po domu, chodziłam między salonem, kuchnią. U wszystkich dom zamienił się w szkołę, biuro, siłownię, restaurację, salę do jogi. U mnie też. Robię ćwiczenia, które sprawiają mi przyjemność. Gdy nie są fajne, to nie ma się na nie ochoty, a ja nie lubię się do niczego zmuszać. Nie jestem fanką ćwiczeń siłowych takich, po których jestem wyczerpana. Lubię pływać pod powierzchnią wody, w masce na twarzy, bo to mnie relaksuje i odpręża. Koncentruję się na pływaniu, które wtedy jest dla mnie jak medytacja. Ale na pójść na basen jeszcze się nie skusiłam, poczekam trochę. Na razie korzystam z tego, co mogę, głównie skakanki i jogi. W domu, na macie, staram się wykonywać wszelkie pozycje porządnie, z dbałością o ładnie wykończony ruch. Joga uwalnia głowę.

W jaki jeszcze sposób dba Pani o swoje serce i kondycję?

Zawracam uwagę na dobre odżywianie, bo wierzę, że jestem tym, co jem. Jedzenie wielu z nas kojarzy się jedynie z mechaniczną czynnością, a ja uważam, że powinno być bardziej świadome. Myślę o tym, co jem. Unikam przetworzonej żywności, białej mąki, jeśli wybieram pieczywo, to pełnoziarniste. Moja dieta to głównie warzywa, nabiał, jem też ryby i owoce morza. Mięsa unikam od kilku lat, nie piję mleka, za to dbam, aby w mojej diecie było dużo orzechów, ziaren, pestek. Gdy robię koktajl z truskawek, to wrzucam je do blendera razem z szypułkami, bo są zdrowe. Jeśli grejfrut, to razem z pestkami. Staram się nie robić wielkich zapasów jedzenia i nie marnować. Lubię produkty dobrej jakości, świeże. Większość warzyw i owoców kupuje w lokalnym zieleniaku. Raz w tygodniu robię tzw. dzień resztkowy, czyli na przykład szykuję tartę z tym, co zostało w lodówce.   

Czy jada Pani regularnie?

Nie wyobrażam sobie wyjść z domu bez śniadania. Jem wtedy jajka, wszelkiego rodzaju pasty warzywne z bakłażana, fasola, oliwek, cebulki. Dzień zaczynam od świeżego koktajlu z pietruszki, imbiru, ogórka, czasem dolewam tam sok z rokitnika, albo dodaję kurkumę. Szykuję też świeże soki warzywno-owocowe.

A co z solą, czy dużo Pani soli?

Ograniczyłam sól, a do przyprawiania potraw używam głównie pieprzu cayenne. Niektórzy ludzie mają lodówki pełne sosów, majonezów, ketchupów, ja ich nie stosuję. Lubię naturalny smak potraw,  doprawiam jedzenie naturalnie: bazylią, kolendrą. Kiedyś, gdy odwiedzałam dom rodziców i jadłam obiad, wszystko wydawało mi się przesolone. Ale ich także przekonałam do zdrowszego jedzenia i dziś na ich stole ląduje więcej warzyw, ciemne pieczywo i mniej soli.

Czyli najważniejsza jest zmiana nawyków?

Tak i to wcale nie jest takie trudne. Ktoś mówi: „ Ale ty się poświęcasz”, a dla mnie to po prostu przestawienie stylu myślenia, a nie żadne poświęcenie. To myślenie o zdrowiu. Gdy idę do sklepu sięgam po te produkty, które lubię i tyle. Podobno wystarczy 21 dni, żeby te nawyki weszły w krew. Dbam także o inne zdrowe nawyki: nie przegrzewam się, w zimie chodzę bez rajstop, w lekkiej kurtce, śpię przy otwartym oknie. Staram się budować odporność. Dbam o mój organizmu, żeby odwdzięczył mi się tym samym i długo mi służył. I tak się dzieje, bo prawie nie choruję. Nie pamiętam, kiedy brałam jakieś leki, nie łykam, ani środków od bólu, ani antybiotyków. Ważny jest też dobry sen, w ciemności, w cichym, chłodnym miejscu. Nie jestem meteopatką, nie reaguję na zmiany ciśnienia atmosferycznego. Mam dobre ciśnienie i odpukać dobrze się czuje na co dzień.

A czy robi Pani jakieś badania?

Raz do roku umawiam się na przegląd zdrowia: badania krwi, Ekg i próbę wysiłkową. Wolę się badać i wiedzieć, jaką mam kondycję, żeby zapobiegać chorobom w przyszłości. Profilaktyka jest najlepsza.

Rozmawiała: Monika Głuska- Durenkamp